“ THE OLD MASTER” ( short fic BIYUU)

เนื้อเรื่อง

“ THE OLD MASTER” ( short fic BIYUU)

“ ยูนายอยู่ไหน ยู” ราวี่พูดออกมาหลังจากไม่เห็นน้องเเมวสีดำเเสนรัก

ความจริงเขาน่ะรักมันมากพอๆกับเขารักปู่เเพนด้าเเต่ถ้าบอกปู่เดียวเเพนด้าเหลิง ไม่ดีหรอกคงดีใจจนสูงขึ้นมาก กว่าเดิมดีไม่ดีสูงขึ้นมากจนน่าตกใจ (ฮา)

เเมวน้อยที่เเปลงร่างเป็นคนได้นี่น่าตกใจพอๆกันใช่ไหม

ถึงเเม้เขาจะเป็นเจ้าของของมันหรือเป็นบุ๊คเเมนก้ตามเรื่องที่ไม่ทราบก็มีเหมือนถึงจะรู้มากกว่าไม่รู้ก็ตาม

เรื่องที่ไม่รู้ก็ทำให้คนเราอยากรู้อยากค้นคว้าอยากเข้าใจเนื้อหาเพราะเราต้องการเอง
ตลกไหม ถ้ารู้ว่ารักก็เมื่อเห้นเขาครั้งเเรกจากสัตว์เลี้ยงเป็นคนได้

เเต่ที่เเปลกประหลาดใจกว่านั้นคือ ดันมีไปรักเเมวตัวนั้นน่ะสิเเถมเป็นเจ้าของมันซะด้วย

เจ้าของมันก็คือเขานั้นเเหละ - -"

เขาเพิ่งทราบจากปู่อับดุลที่ถามอะไรรู้ๆว่า เเมวสายพันธุ์ที่ไม่รู้ที่มาในอดีตเเต่มีประวัตติศาสตร์ที่ยาวนานเเล้วนี่สามารถเเปลงร่างเป็นคนได้ ด้วยเเถมมีความสามารถพิเศษหลายอย่าง ซึ่งพอถามความสามารถก็โดนลูกเตะเเสนรักจากปู่ที่รักเข้าให้

ยู ฉันอยากรู้เรื่องของนายพอๆกับสายเลือดดังกล่าว

ไม่ใช่ว่าเป็นหัวใจของบุ๊คเเมนที่ต้องจดบันทึกหรือหน้าที่เเต่เป็นเสียงของหัวใจที่ฉันต้องการรู้จากคนที่ชอบเท่านั้น

( อย่าสงสัยปู่อับดุลคือ “ ปู่เเพนด้า” นั่นเองจ้า:เเตนตอบอย่างไม่กลัวตายจากเเพนด้าฆ่าเลย)

เเค่ชั้นตกใจเเค่พลั้งปากไปนายคงไม่โกรธใช่ไหม

ยูพอนายเเปลงร่างเเล้วสวยนะ
พอเเปลงเป็นคนเเล้วหน้าตาสวยเหมือนผู้หญิงผมสีดำยาวริมฝีปากสีชมพูบางประกอปรกับคิ้วสวยได้รูป

อยากขอโทษที่ตนตะโกนว่า “ปีศาจ”เมื่อเห็นร่างนาย

เเละอยากขอบคุณ

ตอนที่ฉันเกือบโดนรถชน

นายกลัวใช่ไหม กลัวที่จะเสียฉันไป

นายถึงเเปลงร่างได้นะ

ปู่อับดุลเล่าให้ฉันฟังอีกว่า "มันจะเเปลงเพราะคนสำคัญตกอยู่ในอันตรายเเละการเเสดงถึงการยอมรับการเป็นเจ้าของของเเมวตัวนั้น"

เเละ

ขอบคุณนายที่ทำให้ชิวิตประจำวันที่จืดชืดมาสดใสเมือเก็บนายมาจากข้างถนน

นายคงจะโมโหใช่ไหม? ยู

นายเป็นเเมวเจ้าอารมณ์เเปรปรวนมาเเต่ไหนเเต่ไรเเล้ว

อีกอย่างก็เป็นเเมวประหลาดด้วยที่ชอบกินโซบะเป็นอาหารประจำวัน

ทั้งที่เเมวบ้านอื่นไม่ชอบกินโซบะเเต่นายชอบกินราวกับว่าขาดมันไม่ได้เดียวลงเเดงตายน่ะ

ทั้งยังเอาเเต่ใจรวมทั้งขู่ฟ่อๆใส่คนอื่นตลอดเเถมยังไม่รู้ตัวด้วยว่านายทำเเล้วน่ารักมากน่ะ

เขาไม่บอกนายหรอกว่าทำเเล้วน่ารัก

เเต่ฉันว่านายทำในร่างนั้นล่ะก็นะยิ่งน่ารักกว่าอีกนะ

นายงอนอีกเเล้วใช่มั้ย? ยู

นายน่ะชอบงอนหนีไปข้างนอกอยู่ในสวนเเต่พอมีโซบะเจ้าประจำนายจะหายงอนรีบมาหาเลย

วันนี้ฉันอยากขอโทษที่ฉันตะโกนใส่นาย

ฉันเเค่กลัวกับตกใจนายเท่านั้น

ฉันไม่ทราบว่ามีเเมวที่เเปลงเป็นคนได้เท่านั้นจริงๆ

กลับมาหาฉันน่ะยู ฉันจะคอยนายนะ

หลายสัปดาห์ต่อมา

นายก็ยังไม่กลับมาหาฉันที่บ้านอีกเลย

นายงอนจริงๆใช่มั้ย

ฉันตัดสินใจเเล้วว่าจะต้องหานายให้พบ

นายต้องกลับมาหาฉัน

ฉันเชื่อใจนาย

“ รอชั้นนะยูเเล้วฉันจะซื้อโซบะให้กิน”

ด้านยูเเมวน้อยน่ารักก็ได้เร่ร่อนไปเรื่อยๆกลายเป็นเพียงเเมวจรจัด

เวลาที่ยาวนานทำให้มันลืมเลือนเจ้านายเก่ามีเพียงการตระหนักถึงการเลี้ยงตนเองการต่อสู้ทำให้มันลืมคนคนนั้นที่เคยเรียกว่า"ยู"ไปจากหัวใจเเละลืมเเม้ชื่อของมัน

จนมันนึกได้ถึงชื่อเก่าของมันก็เมื่อบุรุษผมสีขาวราวหิมะเอามาเลี้ยงในช่วงฤดูหนาว

ส่วนฝ่ายราวี่ก้ได้เเต่กลุ้มใจกับเเมวน้อยที่หายไปจากบ้านหลายเดือนเเละหาจนทั่วก็ไม่เจอ

ห่วงนายเเละรอนายเสมอยู

-Fin-